ادیب الممالک فراهانی

ادیب‌الممالک فراهانی (۱۲۷۷ ه. ق- ۱۳۳۶ ه. ق) از شعرای تاثیرگذار مشروطه بود.

ادیب‌الممالک فراهانی
نام اصلی	محمدصادق
زمینهٔ کاری	شعر و ادبیات
زادروز	۱۲۷۷ ه. ق گازران از توابع فراهان
مرگ	۱۳۳۶ ه. ق تهران
ملیت	ایرانی
جایگاه خاکسپاری	جوار امامزاده عبدالعظیم
در زمان حکومت	قاجاریه
لقب	ادیب الممالک
پیشه	شاعر و نویسنده
سبک نوشتاری	خراسانى
کتاب‌ها	صیقل‌المرآت در جغرافیا، سماءالدنیا در هیأت جدید، تابش مهر، فلک مشحون، تحفةالولى در عروض، مقامات امیرى، رشحات‌الاقلام و رساله در عقد انامل
تخلص	امیرى

زندگینامه

میرزا محمدصادق فراهانی ملقّب به «امیرالشعراء» و «ادیب‌الممالک» و متخلّص به «امیری» فرزند حاج میرزا حسین و برادر میرزا ابوالقاسم قائم، وزیر مشهور محمدشاه بود. ادیب از کودکی به آموختن علوم و ادبیات فارسی و تازی و زبان‌های اروپایی اشتغال یافت و هم از کودکی به شعر پرداخت. او علوم ادبی زمان را نزد استادان فن فرا گرفت و در زمان خود در پیشه شاعری برجسته بود. در سال‌های جوانی بر اثر تنگدستی و تعدیات حکمران محلّی، از زادگاهش «گازران اراک» پیاده به تهران عزیمت کرد. وی سرودن شعر را با مدیحه‌گویی و تخلّص «پروانه» آغاز کرد بعدها مورد توجه امیر نظام گروسی، وزیر فوائد عامه قرار گرفت و تخلّص خود را به «امیری» تغییر داد. ادیب تا سال ۱۳۱۴ ه. ق لقب امیرالشعرایی داشت امّا در این سال مظفرالدّین شاه وی را لقب «ادیب‌الممالک» داد. از سال ۱۳۱۶ ه. ق نویسندگی و اداره‌ی روزنامه‌های «ادب»، «مجلس عراق عجم» و «آفتاب» را بر عهده داشت. او در لغت فارسى و تازى دستى به تمام داشته، از فنون ادبى، حکمت، ریاضى و نجوم بهره کافى برده و با زبان‌هاى روسى و ترکى و فرانسه و انگلیسى آشنا بوده‌است. وی در طلیعۀ مشروطیت در مسیر مبارزات سیاسی قرار گرفت و موضوعات شعرش به کلّی تغییر یافت و به سرودن اشعار سیاسی و وطنی پرداخت و غالب اشعارش نمایندۀ زندگانی اجتماعی و مبارزات سیاسی وی بود.

آثارویرایش

ادیب‌الممالک بر تمام معاصرین خود بدون استثنا در شعر و شاعرى مقدم بود. به طوری که در دوره تجدید حیات ادبى که از نشاط اصفهانى آغاز و به ادیب‌الممالک ختم مى‌شود، پس از حکیم قاآنى و سروش و یکى دو نفر دیگر، بر تمام شعرا برترى و تفوق دارد. ادیب‌الممالک فراهانى از احیاگران سبک خراسانى در سده چهاردهم هجرى به شمار مى‌رود و در شمار ممتازترین چهره‌هاى این سبک در چند سده اخیر است. مسمط ماندگار او در ولادت رسول گرامى اسلام(ص) از اشعار آیینى برجسته در زبان فارسى است و احاطه کامل او را به فنون ادبى و مطالب تاریخى و متون مذهبى نشان مى‌دهد. اطلاع او از تاریخ اسلام و عرب و زبان عربی باعث شد تا از کلمات و ترکیبات غیر ضروری عربی در سخنان خود بهره بجوید. وی ترکیب‌ بند رسایی در مراثی اهل بیت(ع) و حوادث کربلا سروده که دارای بیانی سنگین، متین، ادیبانه و سوزناک است. نگاه این شاعر، به حوادث عاشورا احساسی، همراه با اشاراتی مختصر از عرفان است. ادیب‌الممالک فراهانی در بخشی که به مصایب حضرت علی اصغر(ع) می‌پردازد، به این نکته اشاره می‌کند که حضرت علی اصغر، عارف کوچکی است که شوق وصال و شهادت در وجودش به غلیان آمده وخود تسلیم قضای الهی شده، همین امر سبب شده که حسین‌بن‌علی(ع) او را به میدان شهادت ببرد.

دیوان اشعار او که حدود ۲۲۰۰۰ بیت است سرشار از مسائل سیاسى و اجتماعى و تاریخى زمانه اوست و او را باید از شاعران اجتماعی به شمار آورد؛ چرا که اغلب اشعارش بازتاب مسائل اجتماعى و فرهنگى روزگار اوست.

تألیفات ویرایش

صیقل‌المرآت در جغرافیا

سماءالدنیا در هیأت جدید

تابش مهر

فلک مشحون

تحفةالولى در عروض

مقامات امیرى

رشحات‌الاقلام

رساله در عقد انامل 

منبع